Bakkie Prut onderweg

Weer de weg op voor ruim 200 km. Als je in Nederland 300 km gaat rijden, zit je in het buitenland. De snelweg raast onder je wielen vandaan, op een vierbaansweg of breder. Je medeweggebruikers zitten in en met hun eigen blik, vergezichten zijn je niet gegeven. 

Hier is het anders. De highway zou je kunnen vergelijken met onze provinciale wegen, waar je 100 mag. Echter hier zijn ook fietsers, op deze wegen toegestaan. Best link.

Eerst rijden we op een hoogvlakte. Het is heuvelachtig en we keren Te Anau de rug toe. Bergen aan de horizon, houden je in de gaten. Welke doorgang laten ze je toe? Het is blauw vandaag, de weg glooit ons onder de wielen voorbij. Borden geven advies over de snelheid, voor de te naderen bocht en hoe hij loopt. 
Dezelfde weg terug, als hoe we zijn gekomen. Bij het begin van het meer Wakatipu ligt het plaatsje Kingston. We zijn een goed uur onderweg. Rijpauze met koffie en een muffin. Arco rijdt  en even verder stoppen we en nemen een kloeke duik in het meer. Het is fris maar we zijn wel wat gewend bij Nieuwschild. Onze spieren, huid en hart, zijn zogezegd voorgeprogrammeerd. Na het meer laten we Queenstown links liggen en slaan rechtsaf. Het historische plaatsje Arrowtown, is een bezoek waard. Het heeft veel weg van een "town" uit een Western. Hier speelt het krijgen van genoeg personeel ook een rol. Het vinden van een  broodje is lastig. Voor de verandering maar een ijsje en een bak koffie in een zaak was ze zelf de bonen branden. Arco brandt zich er niet meer aan. Het gezicht wat hij trok, na zijn Long Black, achter in zijn keel had gegoten, sprak boekdelen. Ik had cappuccino, dus mijn keelleed viel mee. Hij was best te pruimen, al is dat raar omdat van koffie te zeggen. 
Over een nieuwe weg richting Wanaka. Er moest geklommen worden, met haarspeldbochten. Wij beiden overwegen, om Pruhomme te vragen hier eens een etappe te houden voor de Tour du France. Ook als eerbetoon aan wielerrenner Jack Bauer, die hier vandaan komt. Heb jaren geleden nog met hem een partijtje gevoetbald, bij Johan op de boederij. Toen ook al fanatiek.

Bij twee uitkijkpunten gestopt. Je kijkt daar een flard end weg. De bergen zagen dat het goed was. In Wanaka hebben we een  luxe motelkamer geboekt. Het thuisfront moet extra inkomen genereren. Het zij zo. Om dit enigszins te compenseren, wordt er zelf gekookt. Arco doet de sla en ik de opgebakken aardappelen. Yammie. Voor het eten zijn we nog wezen zwemmen in het meer van Wanaka. Dit water was zo warm, dat onze zwembroeken er zelfs schik in hadden. Lekker aan de waterkant, in kiezelgruis ons laten op drogen door de zon. Een groot contrast met ons kouwe kikkerlandje. In de verte zien we, dat boven Mount Aspiring, de donkere wolken, niet veel goeds voorspellen maar dat zien we morgen wel weer. Eerst slapen en gezond weer op.

Het nummer voor vandaag mede om het feit dat ik de Nederlandstalige muziek wil promoten: Jules De Korte met Ik zou wel eens willen weten. Link naar  liedje van Jules De Korte