De paden op, de lanen In

Prachtige rit naar het begin van de Heaphy Track. Over de Takaka hill heb je eerst een prachtig uitzicht over de Nelson baai en aan de andere kant zie je hoe mooi de Golden Bay is. We rijden langs bekende plekjes: de oude boerderij van Johan. Bedankt Johan tot over een paar dagen. We beginnen aan de ruim 17 km door bos en met af en toe een blik over de vallei. Gestaag klimmen we hoger. De rugzak voelt zwaar. Het is altijd wennen aan het gewicht wat aan je schouders trekt. Na een paar stops, zijn we na 7 uur in de hut. Drukte van belang. Eten koken, met anderen  praten over de volgende dag. En dan begint het te regenen. ’s Avonds een kiwi gehoord en ’s morgens regent het nog. We wachten tot 12 uur we hoeven maar 2 uur te lopen. De regen houdt na een uurtje op en we zien de hoogvlakte Goulands Downs. Prachtig heuvelland met hier en daar een bosje en een stroompje. We komen in de hut aan. Een met weinig faciliteiten. Er zijn 2 medewerkers van DOC, soort SBB bij ons. Ze controleren de vallen voor de kleine roofdieren, die hier niet thuis horen en de vogelstand flink hebben gereduceerd. Een van hun speelt voor gids in het bos van LoR. Er zijn aardig wat grotten waar onze gids ons blootsvoets voorgaat. Om 19:00 uur komen er nog 4 Engelsen, die de Brexit ontvluchten. Het zijn 2 stelletjes, het was weer gaan regenen. Ze komen zeikte nat binnen. De openhaard aan heeft nog wat voeten in de aarde. Het regent binnen door de schoorsteen. Echter de volgende dag is het strak blauw. We hoeven maar 1 ½ uur verder naar de andere hut. Het is wel jammer 2 dagen niet zover lopen maar het kon niet anders. Het is druk op deze track en alle hutten zijn bezet. Het is vrijdag, de grote dag vandaag lopen we 32 km. Eerst is het vrij vlak door bos en open terrein tussen heuvels. We zijn om 6 uur begonnen. Het is koud de bank waar we buiten eten is bevroren. We zien de zon opkomen. Na een kleine 3 uur komt de eerste hut. Hier ontbijten we uitgebreid. De benen krijgen rust. Nu is het dalen geblazen. Prachtige bomen met volop varens er tussen. Door de vele regen, groeit overal mos. We zien en horen de rivier stromen met oevers van lichtgekleurde rivierzand. Na een kleine 3 uur zijn we op zeeniveau in de volgende hut. Een verre Nederlander, zijn oma emigreerde naar NZ, is gids voor een groepje. Hij kookt ook voor ze. Gelukkig hebben ze wat over en dat mogen wij opeten van  de gids met een Nederlands paspoort maar spreekt geen woord Hollands. Nu nog 2 uur naar de volgende hut. Geweldige grote bomen, Rata genaamd en Nikau palmbomen. Langs de oever van Heaphy rivier komen we aan bij de monding van gelijknamige rivier. De zee rolt zijn golven volop de rivier op. Het is hoogwater. Even zwemmen in de rivier, ondanks de kou een weldaad voor de spieren. Moe maar voldaan beginnen we morgen aan de laatste etappe. 16 km volgen we de woeste West Coast. Het is een woord geweldig langs de kust. De golven rollen met kracht op het strand. Een leek zit dat je daar in niet kunt zwemmen. We lopen ook een stukje over het strand. Moe maar voldaan komen we bij het eind van de track. Arco weet nu wat het is om hier te lopen: gevriesdroogd voer te eten, geen contact met de wereld te hebben, wifi-loos te  zijn, vroeg naar bed te moeten met de kippen op stok, met snurkende medeslapers de nacht doorkomen, koude nachten in de bergen overleven, kiwi’s te horen zonder ze gezien te hebben, veel medewandelaars spreken en contacten leggen en Cees ervaren, die voor het eerst van zijn leven blaren heeft opgelopen. Na een busreis van 5 ½ uur zijn we weer bij de afslag naar Upper Moutere., waar Cisca ons oppikt. Het eten wat ze ons voorschotelt is een vorstenmaal, Willem Alexander zou jaloers zijn.  Wat wil een mens nog meer.