De Reus van het Woud

Arco was gisteren blij dat hij zijn verhaaltje af had. "Lekker morgen vrij" zei hij, mij met het gevoel achterlatend, dat ik vandaag "moet". Nog even terugkomend op ons eten van een Mac, we proberen jullie niet jaloers te maken (reactie van Gijs). Het ligt iets genuanceerder. We liepen het plaatsje in, om wat te gaan eten en het begon hard te regenen. Lopen net voorbij McDonald's. Keken elkaar aan: erg nat worden is geen optie. Dus snel terug naar MD. De bediening bestond uit kansarme jongeren, die wij als oude mannen, een plezier deden met ons bezoek. En ja Gijs je mag jaloers zijn, want hier is al het vlees van Nieuw Zeelandse runderen, daar kunnen de Nederlandse koeien nog een puntje aanzuigen.

Het is maandagochtend. Tijd om te vertrekken uit Motel Six. Voor de ouderen, onder ons publiek, om te spreken met Farce Majeur: inpakken en wegwezen. Ik had Colinda gevraagd om het adres van Ard Schraag, die boert hier in de omgeving. Het ziet er vandaag somber en regenachtig uit. Goed om te kijken of een bezoek gewaardeerd wordt. Arco is weer chauffeur en ik navigator. Het is een goede 40 km rijden. Heuvelachtig terrein met veel boerenland, bomen en maïs. Het laatste stukje is gravel. Tomtom zegt dat we er zijn. Te ver? Stukkie terug, zegt Jaap (broer van Tomtom). Stap uit om bij een huis, om iemand te vragen, of die ook weet waar Ard "weunt". De honden slaan aan, de man komt uit de achterdeur. Mijn oog valt (het goeie wel te verstaan) op een leitje van Ger de Jong met duidelijk de naam Schraag erop. Ik zit goed denk ik en vraag aan de man of hij Ard is en can I speak Dutch. Ard antwoord nadat ik me voorgesteld had en wat we hier kwamen doen: " Yeah of course, kom binnen voor een bakkie." Ard zijn ouders uit De Cockdorp, zijn ook voor 6 weken in NZ en zijn verrast, als ik de keuken in kwam stap. Hans en Adri ken ik vooral uit tijd, dat ik in De Cocksdorp bij de Plus werkte. We hebben zitten praten over alle dingen, die ons bindt. De melkveehouderij, gemeenschappelijke kennissen, voetballen bij SVO, regelgeving in NL en NZ. Arco en ik hadden niet echt van te voren verwachtingen van deze ontmoeting. Maar na afloop, hadden we allebei het gevoel, dat het erg goed was, om dit gedaan te hebben. Onze indruk was dat dit gevoel wederzijds was. We konden zeker nog uren doorpraten, maar we wilden de boel ook niet ophouden. Wie weet zien we elkaar weer een keer.

Verder langs een prachtige weg, die slingert door een landschap, waar je u tegen zegt. In het plaatsje Kaikohe tijd voor een happie en sappie. We volgen nu de Hokianga Habour, een inham, richting de monding naar zee. De auto heeft ook dorst en na die gelest te hebben, rijden we naar een uitkijkpunt van de monding van de Hokianga. De wind waait hier de duinen tot ongekende hoogte. Verder door het Waipoua Forest met zijn Kauri bomen. Een inheemse boomsoort. Een reus van het woud, met gigantische leeftijden van meer dan 2000 jaar. De grootste met een bezoek vereerd. Tane Muhuta: lord of the trees. 51,5 meter hoog met een stam van 17,7 meter een omtrek van de stam van 13,8 meter een inhoud van 244 m3. Echt indrukwekkend.

Weer verder naar het stadje Dargaville. Een camping gevonden met een "cabin" om in te slapen. In de stad de hongerige  maag gevuld. Dit keer een Indiase eettent en teruglopend naar het Holiday Park, begint het weer te regenen. Een voorbode van wat ons te wachten staat. Johan heeft ons gewaarschuwd, dat er erg slecht weer wordt voorspeld. Met name aan de oostkant. We kijken het morgen aan en anders blijven we rustig op deze plek en verroeren ons niet. Arco heeft vrij van zijn schrijverstaak en neemt het ervan: hij is boven op zijn bed gaan liggen. Terwijl ik dit intyp, heb ik de muziek van een knorzingende zaag. Ik denk dat hij droomt, dat ie een Kauri boom omzaagd. Duurt wel wat lang: 2000 jaar. Hij kan even door.

Nu over de muziek. Ik had al een nummer in mijn hoofd. Na het bezoek aan Ard en in het plaatsje waar we wat nuttigden, vonden wij in een kringloopwinkel, bij de afdeling langspeelplaten, ook deze plaat en toen wisten we het. Dit moet het nummer zijn, wat deze dag, ontmoeting en alle andere voorzienigheid recht doet: John Denver met Thank God I am a countryboy.