Big City, your so pretty.

"Wind was blowing, time stood still" een regel in het nummer Solsbury Hill van Peter Gabriel. De wind is nadrukkelijk aanwezig deze nacht. De tijd staat stil, als je slaapt. Dat had je gedroomd, in je onderbewustzijn, van je bovenkamer. Ik zit in het ritme van Nieuw Zeeland. Jetlag komt er niet in. 

Arco daarentegen heeft gebroken nachten. De oplossing is niet nabij. De dag begint blauw en de wind is gaan liggen. Vandaag hoeven we niets. Uitslapen is het devies. We zitten in een oase aan de rand van de stad. Dichtbij het brede strand. Het is 16 kilometer naar het centrum. Een snippie. 

Christchurch, twee aardbevingen en een terroristische aanslag verder, krabbelt langzaam op. De kathedraal in het centrum wordt herstel. Niet meer precies zoals hij was. We slenteren verder. Circusartiesten treden in de buitenlucht op. Snuffelen in winkels. Bezoeken de botanic garden en een art gallery. Het is warm, de stad herstelt zich. Wij geven haar een impuls. 

Terug op ons plekkie, duiken we, na de koffie, in de golven. De branding is sterk, het water bruist om ons heen, na elke duik, verlost het zeeschuim, die dienst doet als natuurlijke shampoo, mijn hoofd van de vogelpoep, die een vogel in Christchurch, mij als traktatie, uit de lucht kado deed. Helaas de ontlasting is geen haargroeimiddel. Ik had stille hoop. We koken dit keer weer zelf. Bij het eten, smaakt het biertje prima en als toetje Griekse yoghurt. Wij zijn verzadigd. Uutbuuken met de broek op de vreethaak. 

We hebben besloten om morgen richting Mount Cook te gaan. De hoogste berg van Nieuw Zeeland, die nog ieder jaar groeit. Die heeft geen vogelpoep nodig, alleen een zetje van de onderwereld. 

Het nummer van vandaag is er een Crosby, Stills, Nash & Young met Deja Vu. De hele lp mag ook. Crosby is vandaag overleden, maar dat hadden jullie al gezien.

Link naar: Deja Vu

Link naar filmpje: Spencer Beach