Deja vu

Het is 5:30 uur en moet naar de wc. Gisteren nog een mooie regenboog boven de bergen en nu een cirkelmaan en een heldere sterrenhemel. Gelukkig want daardoor zie ik de trap goed, waar ik af moet. Anders is het aardedonker omdat de camping bezuinigt op de verlichting. Geen lichtvervuiling hier. Als je in het toiletgebouw komt springt het licht aan. Op de tast is het lastiger, daar is gelukkig aan gedacht. Echter de hele dag klinkt in het gebouw muziek van een of ander muziekstation. Welke bedoeling daar achterzit, is me een raadsel. Kan men hier niet plassen zonder muziek? Toen ik de sterrenhemel zag, dacht ik aan vier jaar terug. Moest bij Lake Taupo ook te wateren. De sterren lieten zich toen ook zien en ik realiseerde me dat het de geboortedag van mijn zwager Ed was. Verhip het is vandaag ook 15 februari. Het moet zo zijn.

Trouwens het terugzien van de Golden Bay, voelt als een soort thuiskomen. Heb er veel vertoefd, toen Johan en Cisca hier woonden. En nu gaan we weer terug naar het café van twee dagen terug. Interessant voor insiders. Wij zijn meer outsiders en rijden richting het Abel Tasman Park. De noordelijke kant van het park. Een slingerweg langs de kust. Door een uitgehakte poort uit een rots. Naar de volgende baai genaamd: Wainui. Nu volgt een gravelweg van 10 km, die over de heuvels zich al kronkelend een weg baant naar Totaranui. Een prachtig goudkleurig zandstrand. Hier heb ik aardig wat momenten doorgebracht in het verleden. Het twee keer lopen van de Abel Tasman Coastal Track, gekampeerd en als vertrekpunt met de kajak. Samen met Johan om naar Marahau te peddelen. Zo'n 40 km schat ik. 

We waden weer door een riviertje bij het strand. Het is laag water. Even stevig klimmen door prachtig bos. De vegetatie veranderd, als we wat hoger zijn. Hebben een prachtig uitzicht op het strand en dalen weer af en via een andere weg komen we weer bij het strand. We komen veel trampers tegen, die nog zo'n drie uur te gaan hebben, voordat ze bij de volgende hut zijn en dat met volle bepakking. Respect voor deze doorzetters.

Terug bij het strand gaan we voor de derde keer te water. Heerlijk verfrissend. Donkere wolken zien we, als we weer terug rijden, op de zuidelijker gelegen bergen. Op de Takaka Hill is het nog droog en bij Motueka is het nog vrij zonnig. Als we bij het huis van Johan en Cisca zijn en de was draait. Is het goed rusten op de veranda. Een klein buitje komt over. Dat kunnen we hebben. In Auckland en omstreken is de noodtoestand afgekondigd, vanwege cycloon Gabrielle. Wij zitten droog, nu de rest nog van dit land.

Nu ik dit zit te schrijven, maak ik een aardbeving mee. De veranda en het beton schudden aardig. Ik realiseer me meteen dat het een beving is. Het duurt niet lang, een seconde of drie. Johan belt op. Hij kreeg een waarschuwing op zijn telefoon. Het epicentrum ligt op de Tasmanzee zo'n 170 km hier vandaan en 83 km ten noordwesten van Wellington, de hoofstad op het Noordeiland. De kracht was 6.1 op de schaal van Richter en op een diepte van 48 km. Zo zie je maar op het ene moment is er niks aan de hand en het andere moment kun je het wel schudden.

Toch maar het nummer van Bob Dylan met Blowing in the wind.