Haast(ig) spoed is.....

Het wordt een beetje van hetzelfde. Arco schrijft een stukje als we ergens verblijven. Helaas gisteren met regen. Sorry Ar. Ik schrijf, als we weer verder trekken. Mazzelkont en heb meer kans om  mooie foto's te maken.

We gaan door de Haast Pass, de vorige keer (4 jaar geleden) hebben we die vanaf de andere kant gereden. Toch een heel andere blik en belevenis. Het is nu nog bewolkt maar het klaart op. In Auckland is het veel erger. Heftige regenval. Het internationale vliegveld is zelfs gesloten.

We rijden eerst nog langs de meren Wanaka en Hawea. De lucht is inmiddels strak blauw. Links van ons in de verte de Zuidelijke Alpen en rechts heuvels met boerenland en daarachter gaan de besneeuwde bergen verder. Er is een grens en dan begint het regenwoud van de west kust.

Bij de Blue Pools stoppen we en lopen er, door dichtbegroeid  bos, met bomen bedekt met heel veel mos, naar toe. Warempel, daar komen we het Utrechtse stel weer tegen, dat we 5 dagen geleden hebben gesproken in Mossburn. De wereld is klein. De volgende keer koffie. Bij de Blue Pools zwemmen we als vanouds. Het ontzettende blauwe water, is lekker fris maar daar kunnen de grijze bikkels inmiddels wel tegen. We bekijken nog de Thunder Creek Falls. Helaas  twee Japanese meiden willen maar niet uit beeld helaas. Als de ene geposeerd heeft, dan moet de ander dat ook. Na afloop moet het resultaat gekeurd. Niet goed genoeg? Het hele ritueel wordt dan dunnetjes overgedaan. Ik neem toch maar een foto. Photoshoppen moet de boel maar redden. 

Dat de weg prachtig is, bewijzen de foto's. Uiteindelijk verlaten we de bergen en volgen de brede Haast rivier, die in zee uitkomt. Bij het gelijknamige plaatsje, vergelijk het met Driehuizen, hebben we weer een slaapplaats. Even naar het strand voor een wandeling. De zee is krachtig en nodigt ons uit: kom er maar in. Maar de grote rollers verbergen de onderstroom. Onze benen tot de knieën is ver genoeg. De korte broek moet het opspattend zeewater tegenhouden. Wat niet lukt. Alleen maken we hier ook weer kennis met de sandflies. Bloeddorstige monstertjes, die voordat je er erg in heb, je bloed al drinken, wat daarna weer jeuk geeft. We hebben goed spul daartegen, maar zolang je beweegt laten ze je relatief met rust. Volgend keer smeren, denken we beiden.
Terug bij ons motel, vinden we de keuken in een soort hangar van zinken platen. En waarachtig daar zit ons stel uit Utrecht weer. Tijd om bij te kletsen, te eten en uiteraard koffie. Terug bij onze kamer zit Arco buiten met een bakkie troost, een boek te lezen. Ik tik dit in vanaf mijn bed, met uitzicht op een blauwe lucht boven de Tasmanzee. Het is windstil, wat uitzonderlijk is voor de West Coast. Arco komt weer binnen, de muggen verpesten het buiten zitten. Morgen weer verder naar de smeltende gletser. Kijken hoe hij in vier jaar tijd, zich heeft teruggetrokken. Ben niet gerust op het resultaat. 

Het nummer van vandaag is een zomerhit vanuit mijn jeugd. Denk aan, dat ik samen met Johan naar oom Wim van der Werf ging om in de bollen te werken. Het is in de zomer van 1970. We zijn broekies van 14 jaar oud. Mango Jerry met In de summertime.

Link naar Mango Jerry

Link naar filmpje Blue Pools